کد مطلب:188676 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:284
جایگاه دینی و علمی
شخصیت دینی و علمی امام باقر (ع) تا بدان جا روشن و متبلور است كه ترجمه نویسان و اندیشمندان اسلامی - حتی آنان كه به خاطر اعتقاد به مذاهب دیگر، خط امامت را قبول نداشته اند - به جایگاه والای آن حضرت اعتراف كرده اند. چنان كه برخی از سخنان ایشان را تحت عنوان امام باقر (ع) در آینه ی اندیشه ها یاد خواهیم كرد.
جایگاه دینی و علمی امام باقر (ع) اصولا از محوری ترین مباحث زندگی آن
[ صفحه 21]
حضرت می باشد؛ زیرا هر یك از ائمه به تناسب نیازها و شرایط فرهنگی و سیاسی زمان خویش، در بعدی از ابعاد كمالات خویش، ظهور و تجلی ویژه ای داشته اند و امام باقر (ع) از امامانی است كه شرایط و مقتضیات زمان و نیازهای جامعه ی اسلامی به وی مجال بیشتری داد تا در جایگاه تبیین معارف دین و تفسیر كلام وحی و تشریح سنت پیامبر (ص) درخششی تمام بیابد.
این ویژگی به ضمیمه ی مقام علمی و مراتب زهد و تقوا و خصلت های ارزنده ی اخلاقی، وی را در جامعه، شخصیتی بحق ممتاز و فرزانه می نمود، و این فرزانگی بود كه حاكمان زمان را بر موقعیت خود بیمناك می ساخت و به حسادت و توطئه چینی وا می داشت؛ زیرا حاكمانی چون بنی امیه كه نه تكیه گاه دینی داشتند و نه مقبولیت اجتماعی، نه دین آن ها را تأیید می كرد و نه مردم به حكومت آن ها رأی داده بودند! از وجود پایگاه علمی و دینی ای كه در رأس آن فردی پر نفوذ و ارجمند، چون امام باقر (ع) حضور داشته باشد و بتواند با تعالیم خویش موجودیت آنان را تهدید كند، براستی كه برای آینده ی خود نگران بودند.
جایگاه دینی و علمی امام باقر (ع) اصولا از محوری ترین مباحث زندگی آن
[ صفحه 21]
حضرت می باشد؛ زیرا هر یك از ائمه به تناسب نیازها و شرایط فرهنگی و سیاسی زمان خویش، در بعدی از ابعاد كمالات خویش، ظهور و تجلی ویژه ای داشته اند و امام باقر (ع) از امامانی است كه شرایط و مقتضیات زمان و نیازهای جامعه ی اسلامی به وی مجال بیشتری داد تا در جایگاه تبیین معارف دین و تفسیر كلام وحی و تشریح سنت پیامبر (ص) درخششی تمام بیابد.
این ویژگی به ضمیمه ی مقام علمی و مراتب زهد و تقوا و خصلت های ارزنده ی اخلاقی، وی را در جامعه، شخصیتی بحق ممتاز و فرزانه می نمود، و این فرزانگی بود كه حاكمان زمان را بر موقعیت خود بیمناك می ساخت و به حسادت و توطئه چینی وا می داشت؛ زیرا حاكمانی چون بنی امیه كه نه تكیه گاه دینی داشتند و نه مقبولیت اجتماعی، نه دین آن ها را تأیید می كرد و نه مردم به حكومت آن ها رأی داده بودند! از وجود پایگاه علمی و دینی ای كه در رأس آن فردی پر نفوذ و ارجمند، چون امام باقر (ع) حضور داشته باشد و بتواند با تعالیم خویش موجودیت آنان را تهدید كند، براستی كه برای آینده ی خود نگران بودند.